Pars Today

Në këtë emision do të komentojmë ajetet 34-37 të sures Gafir.

Bismillah Al-Rahman Al-Rahim

Me përshëndetje për shpirtin e pastër të Profetit të nderuar të Islamit, hazretin Muhamed (s.a.v.s), të nderuar dëgjues ju ftojmë të njiheni me një tjetër emision të programit " Rruga drejt së vërtetës", ku do të njihemi me komentimin e një tjetër pjese të Kuranit Famëlartë.

Tani le të dëgjojmë ajetin 34 të sures Gafir:

«وَلَقَدْ جَاءَکُمْ یُوسُفُ مِن قَبْلُ بِالْبَیِّنَاتِ فَمَا زِلْتُمْ فِی شَکٍّ مِّمَّا جَاءَکُم بِهِ حَتَّى إِذَا هَلَکَ قُلْتُمْ لَن یَبْعَثَ اللَّـهُ مِن بَعْدِهِ رَسُولًا  کَذَلِکَ یُضِلُّ اللَّـهُ مَنْ هُوَ مُسْرِفٌ مُّرْتَابٌ»

34. Edhe Jusufi, qysh herët ju pat ardhur me argumente të qarta e ju gjithnjë ishit në dyshim ndaj asaj që ju pat sjellë, derisa edhe kur vdiq ai, ju patët thënë: “All-llahu nuk do të dërgojë pas tij pejgamber!” Ashtu All-llahu e bën të humbur atë që është i shfrenuar, i dyshimtë.

Në programin e mëparshëm thamë se besimtari i rrethit të faraonit, i cili ishte afër faraonit dhe oborrit të tij, përdori mënyra të ndryshme për të parandaluar komplotin e vrasjes së Moisiut. Në këtë ajet, besimtari iu referua historisë së profetit Jusuf dhe thotë: Jusufi ishte një nga profetët hyjnorë i cili nuk ka kaluar shumë kohë nga ju. Megjithëse kishte arsyetime të ndryshme për profeci, por për fat të keq shumë njerëz nuk kishin dëshirë ta pranonin profecinë e tij me justifikime të palogjikshme dhe joracionale, ndërkohë që arsyetimet e tij ishin të qarta, të kuptueshme dhe të pranueshme. Edhe pas vdekjes së tij, ata prisnin që Zoti të mos dërgonte një profet tjetër, në mënyrë që të mund të vazhdonin despotizmin, mizorinë dhe veprat e tjera të tyre të shëmtuara dhe askush të mos i kundërshtonte. Është e qartë se njerëz të tillë nuk kërkojnë të dëgjojnë dhe pranojnë fjalën e vërtetë, sepse ata ndjekin dëshirat dhe epshet e tyre, duke u privuar kështu veten nga udhëzimi hyjnor. Ky lloj trajtimi i profetëve dhe mësimeve të tyre, i cili rezulton me një lloj dyshimi të tepruar, bëhet shkak për mjerimin e njerëzve. Është e qartë se dyshimi është një kërkesë e arsyes dhe e shkencës, por nuk duhet të krijohen vetëm dyshime dhe të futemi në skepticizëm, pasi kjo shkakton konfuzion dhe pengon rritjen dhe zhvillimin e njeriut.

Nga ky ajet mësojmë se:

1. 1. Sjelljet, besimet dhe qëndrimet e gjeneratave të kaluara ndikojnë tek gjeneratat e mëvonshme. Prandaj, njohja e historisë së atyre etnive mund të gjenerojë sjelljet dhe tendencat e gjeneratave të ardhshme.  (Për shkak të këtij fakti, besimtari i rrethit të faraonit oborrtarëve u tha: "Nëse sot nuk i besoni Moisiut, nuk i keni besuar Jusefit në të kaluarën").
2. Dyshimi është i vlefshëm nëse shkakton hulumtim dhe reflektim, por nëse vazhdon me këmbëngulje dhe shkakton ngecje dhe bllokadë, ai kthehet në një dëmtues.
3. Devijimi dhe mjerimi në këtë botë dhe në botën tjetër është dënimi i atyre që ngrihen dhe kundërshtojnë logjikën racionale të profetëve pa asnjë arsye dhe për shkak të dëshirave dhe preferencave të tyre.

Tani le të dëgjojmë ajetin 35 të sures Gafir:

«الَّذِینَ یُجَادِلُونَ فِی آیَاتِ اللَّـهِ بِغَیْرِ سُلْطَانٍ أَتَاهُمْ کَبُرَ مَقْتًا عِندَ اللَّـهِ وَعِندَ الَّذِینَ آمَنُوا  کَذَلِکَ یَطْبَعُ اللَّـهُ عَلَى کُلِّ قَلْبِ مُتَکَبِّرٍ جَبَّارٍ»

35. Ata që duke mos pasur kurrfarë fakti pranë vetes, polemizojmë rreth argumenteve të All-llahut. Kjo (polemikë) shton urrejtje të madhe te All-llahu dhe te ata që kanë besuar. Po kështu All-llahu vulos çdo zemër të arrogantit, të zullumqarit.

Në vazhdim të ajetit të mëparshëm, ky ajet prezanton ato qenie njerëzore që e teprojnë në dyshim dhe që refuzojnë të pranojnë fjalën e  vërtetë dhe thotë: Njerëz të tillë janë polemikë dhe dialogojnë vazhdimisht. Qëllimet e tyre është thjesht polemika dhe jo që të kuptojnë të drejtën dhe ta pranojnë atë. Pra, çfarëdo që t'u thuash atyre, ata në vend që të mendojnë për atë fjalë, e kundërshtojnë fjalën e vërtetë pa ndonjë arsye të qartë.  Këta njerëz përpiqen të jenë të logjikshëm në diskutimet e tyre, por në fakt ata janë kokëfortë dhe arrogantë. Prandaj, çfarëdo arsye dhe logjike që mund të keni, ata nuk do ta pranojnë dhe do ta refuzojnë atë me justifikime të ndryshme. Padyshim, diskutimi dhe përballja me anë të  gënjeshtrave dhe pozicionimi i pajustifikuar kundër shpalljeve hyjnore ka efekte dhe pasoja të dëmshme, përfshirë devijimin dhe mashtrimin e personit këmbëngulës. Kjo sepse kokëfortësia dhe antiteza ndaj së vërtetës hedh një vello të errët mbi mënyrën të menduarit të një personi dhe e privon atë nga ndjenja e njohjes së të vërtetës.

Nga ky ajet mësojmë se:

1. Diskutimi është një mënyrë e dialogut dhe debatimit shkencor, por për atë që kërkon të vërtetën, jo për atë që flet pa arsye dhe që hedh poshtë çdo gjë me arrogancë dhe këmbëngulje.
2. Njerëzit e besimit nuk duhet të jenë kundërshtues pa arsye, por duhet të flasin aq racionalist dhe me logjikë saqë të tjerët ta kuptojnë se nëse flasin pa arsye dhe logjikë, ata nuk zënë asnjë vend tek besimtari.

Tani le të dëgjojmë ajetet 36-37 të sures Gafir:

«وَقَالَ فِرْعَوْنُ یَا هَامَانُ ابْنِ لِی صَرْحًا لَّعَلِّی أَبْلُغُ الْأَسْبَابَ»

36. E faraoni tha: “O Haman, ndërtoma një pyrg, e ndoshta do t’i gjejë rrugët. 

«أَسْبَابَ السَّمَاوَاتِ فَأَطَّلِعَ إِلَى إِلَـهِ مُوسَى وَإِنِّی لَأَظُنُّهُ کَاذِبًا  وَکَذَلِکَ زُیِّنَ لِفِرْعَوْنَ سُوءُ عَمَلِهِ وَصُدَّ عَنِ السَّبِیلِ وَمَا کَیْدُ فِرْعَوْنَ إِلَّا فِی تَبَابٍ»

37. Rrugët e qiejve, e ta shoh Zotin e Musait, pse unë mendoj se ai është rrenës”. Dhe ashtu, faraonit iu duk e mirë vepra e tij e keqe dhe u shmang prej rrugës së drejtë, kështu që parashikimet e faraonit ishin të asgjësuara. 

Sidoqoftë, në atë pikë kritike, ai njeri i guximshëm dhe besnik - besimtari i rrethit të faraonit - bëri një punë të shkëlqyeshme dhe u përpoq në mënyra të ndryshme për të ndikuar tek njerëzit. Përfundimisht, fjalët e tij depërtuese dhe të zgjuara e bënë faraonin të tronditet nga vendosmëria e tij për të vrarë Moisiun. Kështu që Faraoni vendosi të shtyjë vrasjen e Moisiut për më vonë. Sidoqoftë, Faraoni nuk zbriti nga kulla e arrogancës. Mes veprave të tij të liga, ai ndërmori një akt të ri, duke e urdhëruar që të ndërtojnë një kullë të lartë për t'u ngjitur në qiell për të gjetur atje Zotin e Moisiut. Ishte e natyrshme se ky veprim ishte vetëm që të mashtrohej populli, sepse Moisiu nuk kishte pretenduar se Zoti i tij ishte në qiej, apo mund të shihej dhe prekej, në mënyrë që të duke qëndruar në vend të lartë ai të mund të shihej apo të dëgjohej. Faraoni me vepra të diskutueshme po përpiqej të ndikonte tek njerëzit e zakonshëm. Ai dëshironte të mbante përqendrimin e njerëzve larg temës së profecisë së Moisiut dhe t'i parandalonte ata të ndihmonin apo ndiqnin Moisiun. Në fakt, përdorimi i metodave djallëzore ishte një nga veprimet e shëmtuara të faraonit. Padyshim, burimi kryesor i devijimit të faraonit ishte se për shkak të arrogancës, krenarisë dhe egoizmit të tij, veprat e tij të shëmtuara i dukeshin të bukura. Kjo e ndaloi atë që të pranonte rrugën e duhur dhe që planet e tij të dështojnë dhe ai të zhduket.

Nga këto ajete mësojmë se:

1. Njerëzit që nuk janë racionalë, përpiqen të ndryshojnë klimën për përfitimet e tyre përmes veprimeve të diskutueshme.
2. Prezantimi i fuqisë dhe mashtrimi i njerëzve janë nga metodat e pushteteve shtypëse dhe të pamëshirshme, që mundohen për të imponuar pikëpamjet e tyre te njerëzit dhe për t'i sunduar ata.
3. Krenaria dhe arroganca e bën njeriun që veprat e veta t’i shohë si të bukura dhe të mos reformohet.
4. Dashakeqët gjithmonë pengojnë rrugën e besimtarëve, por nëse besimtarët vazhdojnë në rrugën e duhur, ata përfundimisht do të fitojnë dhe shtypësit do të pësojnë humbje dhe dëme të mëdha.

Me përfundimin e këtij emisioni, ju të nderuar dëgjues iu lëmë nën përkujdesjen e Zotit të Madhërishëm dhe Fuqiplotë. Jemi në pritje të propozimeve dhe mendimeve tuaja deri në emisionin e ardhshëm.